کتاب جاده از اکبر رادی

«مثل قفل و به چیزی مبهم فکر می کرد. یک جفت چکمه نیمدار چک پایش بود. نگاهش ته جاده میخ شده بود و دم به دم دماغش را بالا می کشید. نارعلی آروق زد. فکر کرد سنگین است. فکر کرد غذایش نگذشته. بی صدا گفت: “بازم ترش کردم”صدای خرابش مثل فوتی بود که به کله نبی کرده باشند. در نتیجه افکارش پت پتی کرد و خاموش شد. چیزی نگفت. تنها غرغر خفه ای از گلویش بیرون زد: “اوف…”
نازعلی با نوک انگشت پیشانیش را خاراند. جراتی یافت. این بار به صدای بلندتر، آن طور که نبی هم بشنود، ادامه داد: “اون هفته لاجان بودم. رفته بودم پی گدا. بارونم میبارید مث چی… اما تو موسسه به هر کی میگفتم گدا آقا، کارگر فنیه، یه جوون ریزنقش، صورتش هم جوش بهاره داره… نمی شناسی؟” یا پاشو تند می کرد یا می گفت: “برو از یه بلد بپرس”…»