کتاب صوتی ندارد از علی اشرف درویشیان

اول بار که دیدمش کنار ناودان مدرسه نشسته بود. سرفه‌اش گرفت. تک سرفه‌ها به سختی تکانش می‌داد. خون کم رنگی بالا آورد. دهان را با آستین کت نخ نمایش پاک کرد. شتابان به کلاس رفت و روی نیمکت اول نشست.

کلاس دوم بود. کوچک بود و ریزه با رنگ مهتابی. رگ گردنش از زیر پوست پیدا بود و تک تک مثل آدم تب دار می‌زد.

مدادش را با نخ به سوراخ دکمه تنش بسته بود. وقتی که چیز می‌نوشت چون نخ کوتاه بود، شکمش را جلو می‌آورد. مثل اینکه به جای مداد تن خودش را روی کاغذ می‌کشید. وقتی که مشقش را می‌گرفتم، دست‌هایش می‌لرزید. کاغذهای مشقش را از میان زباله‌دان مدرسه پیدا می‌کرد. مشقش را که خط می‌زدم، احساس می‌کردم روی زندگیش خط می‌کشم. ظهر‌ها به خانه نمی‌رفت. اصلا بیشتر بچه‌ها به خانه نمی‌رفتند و نان شب مانده‌شان را‌‌ همان جا کنار دیوار کاهگلی مدرسه می‌خوردند. او هم نان ظهرش را در جیب داشت. کفش لاستیکی روی مچ پایش خط قرمز بد رنگی کشیده بود و اثر زخمی به جا گذاشته بود. می‌توانست خطهای درشت روزنامه را خوب بخواند.

یک روز در حالی که همه ساکت بودیم، خش خش روزنامه‌ای که به جای شیشه روی پنجره زده بودیم، توجه بچه‌ها را جلب کرد. به نیازعلی گفتم: نیاز علی می‌توانی روزنامه را بخوانی؟‌ها! اگر گفتی چی نوشته؟