کتاب چاه اخر از ذبیح مهدی

دختران محله با روسری های رنگارنگ، از روی بام های لی سروصدای خلیفه و انجنیر را تماشا می کردند. صدای ِگ ماده گاوی در میان حرف های این دو در تمام دهکده ی کوچک می پیچید. بچه ها با شیطنت آمیخته با ترس، از ک می کشیدند. وقتی چاه هفتم و هشتم به َ ر َ پس دیوارها س آب شور رسید و خلیفه شروع کرد به کندن چاه نهم، اهل محل با او سر ناسازگاری و بدگذرانی را گرفتند. دیگر این همه تپه چه ی خاک، حوضچه های لایقه و گل و سروصدای ن شده بود. هر روز صبح وقتی خلیفه سری کار برمی گشت، وسیله ِای را میان وسایلش نمی یافت. معمولا چکش و نعل های اضافی را دوباره هنگام کندن از بین چاه پیدا می کرد. باری چندین سنگ را به کوبه شکست…